Autor wpisu:
Stanisława Węgorek [Macegoniuk] |
Data:
2013-04-14 20:02:46 |
e-mail:
lotos257@wp.pl |
Strona www:
|
Piosenka pielgrzymkowa na melodię{ jak długo w sercach naszych}
Jak długo w sercach naszych
Ta pamięć będzie trwać
Tak długo my pielgrzymi
Na Wołyń będziemy gnać .
Ref.
Tam wszystkich wspominamy
wspólnie modlimy się
Cmentarze odwiedzamy
Oraz kościoły też .[2 razy]
Nigdy nie zapominajmy
O naszych bliskich wstecz
Bo oni tego pragną
By za nich modlić się
Ref.
Modlitwą oraz śpiewem
Uczcijmy pamięć tą
Bo oni patrzą z nieba
I blisko z nami są .[2 razy]
Nasze wspólne spotkania
Bardzo radosne są
Gdy razem zaśpiewamy
To mury w górę pną .
Ref.
I niechaj nasza przyjaźń
Przez długie lata trwa
A młodsze pokolenie
Niech od nas przykład ma .[2 razy] |
|
Autor wpisu:
Agnieszka |
Data:
2013-04-12 19:05:23 |
e-mail:
grabosia78@wp.pl |
Strona www:
|
Witam serdecznie! Mam nadzieję, że mnie nie zamkną za rozpowszechnianie poniższego tekstu bez zgody autora ale musiałam przekazać tą opowieść dalej... Polecam przeczytać! Pozdrawiam
JÓZEF I MARIANNA
Józef i Marianna znali się od dziecka. Razem bawili się, uczyli w szkole, paśli gęsi i krowy za wsią etc. Kiedy dorośli, zapałali do siebie miłością wielką i namiętną, lecz nie dane było im się nią cieszyć, ponieważ rodzice Józefa, dosyć bogaci jak na przedwojenne czasy, kategorycznie nie zgadzali się na ślub syna z piękną, mądrą lecz biedną Marianną. Młodzi przez 10 lat spotykali się za wsią ukradkiem, zawsze w największej tajemnicy przed swoimi rodzinami. Po pewnym czasie przyszło na świat ich nieślubne dziecko, które wkrótce po urodzeniu zmarło. - Skoro zmarło, to nie musisz się już żenić z Marianną, poszukaj sobie innej! - rzekli rodzice do Józefa. Młodzi pomimo tego nieszczęścia jeszcze bardziej związali się ze sobą, wszystkim na przekór. W 1935 r. na Wielkanoc w pobliskim Łopusznie Józef podszedł tuż po mszy w kościele do księdza kanonika, aby wyjawić mu swój problem z ożenkiem. - A ile ty masz lat, synku? - zapytał ksiądz dobrodziej. -Trzydzieści - odparł Józef, a ksiądz na to: - Więc już nie musisz się pytać rodziców o zgodę. Przyjdźcie, to udzielę wam ślubu. Gdzie Twoja wybranka? - Stoi za drzwiami zakrystii. - To ją wprowadź i znajdź świadków - polecił kanonik. Uradowany Józef wybiegł na rynek, sprowadził dwóch przypadkowych świadków i ksiądz udzielił młodej parze ślubu, po czym małżonkowie spokojnie rozeszli się do swoich domów, każde z osobna nikomu nic o ślubie nie wspominając. Jednak pewna kumoszka doniosła niebawem o tym wydarzeniu rodzicom Józefa mówiąc: A wiecie, że Józek się właśnie ożenił? I wówczas, po chwili zdumienia...nałapano kur, kaczek, gęsi, nagotowano grochu z kapustą i ziemniaków, posłano do karczmy znajomego Żyda po gorzałkę, wysłano bryczkę po matkę i brata Marianny (jej ojciec już wtedy nie żył), a następnie po kapelę! Wyprawiono niespodziewane lecz huczne wesele, na którym bawiła się cała wieś! Później młodzi wybudowali skromny domek, lecz wkrótce nadeszła wojna. A wraz z nią klęska wrześniowa, podczas której Józef cudem uniknął śmierci. Otrzymał kartę mobilizacyjną do Przemyśla, ale zanim dotarł na miejsce, to byli tam już Niemcy. Z trudem przedarł się z powrotem do rodzinnej wioski. Nastał czas hitlerowskiej okupacji, okres biedy i nieustannego strachu o życie własne i swoich bliskich. A tuż po nim komunistyczny totalitaryzm sowiecki... Józef i Marianna mimo odium zła, które na nich spadło, żyli z sobą szczęśliwie, choć dni i lata mieli wypełnione ciężką pracą w gospodarstwie domowym i na roli. Dzieci własnych, prócz tego, które zmarło przed wojną, już potem nie mieli, ale za to ofiarnie pomagali w wychowaniu licznej gromadki dzieci nieżyjącego brata Józefa. Kiedy spytałem Józefa o jego receptę na długowieczność i świetną kondycję, odparł, że jest to zasługa odpowiedniej diety. Codziennie rano wypijał szklankę zaparzonego siemienia lnianego, spożywał marynowany czosnek i cebulę, a wieczorem kieliszek nalewki ziołowej własnej roboty. Dodam, że widziałem go jadącego rowerem, gdy miał już ponad 95 lat. Wprawiło mnie to niemal w osłupienie, bo radził sobie, jak na swój wiek - znakomicie. Prócz tego miał doskonałą pamięć i wzrok. Bez okularów czytał "Zielony Sztandar" po który udawał się rowerem do miasteczka nawet zimą. Za kilka ofiarowanych mu pamiątkowych zdjęć, wykonanych podczas naszego wcześniejszego spotkania, chciał koniecznie zapłacić aż 50 zł. Długo przekonywałem go, aby tego zaniechał. Małżonkowie do końca życia byli pełni humoru i cnót wszelakich. Po ich śmierci rozmawiałem z ludźmi, którzy zachowali o nich jak najlepsze wspomnienia. Marianna zmarła tuż przed Wielkanocą 2002 r. w wieku 96 lat. W dniu jej pogrzebu padał deszcz ze śniegiem, wiał porywisty wiatr. Józefowi z trudem wyperswadowano, by nie odprowadzał żony na cmentarz bo jeszcze złapie jakiego zapalenia. Opowiadano mi, że w dniu pogrzebu Marianny, kiedy rodzina i sąsiedzi odmawiali w domu różaniec przy jej zwłokach, Józef wszedł tam z zewnątrz, położył się obok w kuchni w poprzek stojącego tam łóżka, i opierając się plecami o ścianę z całej siły prasnął czapką o podłogę, aż wzbił się kurz. Zdecydowanym, silnym głosem rzekł: Dziś ją, a za tydzień mnie pochowacie! Mariannę złożono w mogile w sobotę, a w poniedziałek wielkanocny wystraszona jego słowami rodzina posłała po doktora Germana do Łopuszna (woj. świętokrzyskie), by przebadał Józefa. Okazało się, że poza osłabieniem i rozbiciem przeżyciami nic mu szczególnie nie dolegało. Dostał więc tylko zastrzyk na wzmocnienie i witaminy. Przez kolejne dni Józef prawie z nikim nie rozmawiał, zamknął się w sobie ale nadal był sprawny fizycznie. Przechadzał się bez celu po podwórku i dużo rozmyślał. W czwartkowy wieczór po Wielkanocy nazbierał gałązek, usmażył sobie ulubioną jajecznicę i położył się spać. Rankiem następnego dnia o 4:30, gdy Andrzej, syn jego bratanka wychodząc do pracy zaglądnął do niego, to Józef spał jeszcze oddychając spokojnie przez sen. Ale gdy pół godziny później ktoś z rodziny zajrzał tam znów - Józef już nie żył. Zabiła go zgryzota po śmierci ukochanej, której ślubował miłość...
Józef i Marianna Drogosz z Czałczyna. 2002 r.
Od: Adam Gryczyński |
|
Autor wpisu:
Elżbieta |
Data:
2013-03-30 21:02:24 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| Serdecznie radosnych Świąt Wielkanocnych dla wszystkich z Rymacz i zakątków Wołynia. |
|
Autor wpisu:
Radosław |
Data:
2013-03-29 18:00:20 |
e-mail:
radek_w1@onet.eu |
Strona www:
|
Zdrowych i Wesołych Świąt Wielkanocnych
życzy
Radosław Wasiak ze Zgierza |
|
Autor wpisu:
Stanisława Węgorek [Macegoniuk] |
Data:
2013-03-29 14:23:48 |
e-mail:
lotos257@wp.pl |
Strona www:
|
Drodzy Wołyniacy !!!
Słyszycie jak woda szumi
Pachnie nam ziemia wiosną
Święta Wielkiej Nocy nadchodzą
Nowinę niosą radosną .
Gdy Chrystus Zmartwychwstały
Do naszych domów wstępuje
Radość i zadowolenie
Zgodę i miłość zwiastuje .
Spotykamy się z rodziną
Dzielimy się jajeczkiem
Składamy sobie życzenia
Z nadzieją na lepsze .
Niechaj ten Dzień Świąteczny
Wszystkich na duchu wspiera
A nasza wiara w Boga
Pomoże się nam pozbierać |
|
Autor wpisu:
Krzysztof Kołtun |
Data:
2013-03-16 07:07:04 |
e-mail:
antykwariat_kresowy@o2.pl |
Strona www:
http://www.antykwariat-kresowy.pl |
| Beato - Michalina była bratową mego dziadka Michała Kołtuna - dożywała w Majdanie Pławanickim - a cóż ty tak się dopytujesz, jak z której strony nie spojrzeć, to i tak wszyscy Rymaczanie i okoliczni - to JEDNA RODZINA.. aha.. |
|
Autor wpisu:
Beata Krzyżanowska |
Data:
2013-03-03 14:12:52 |
e-mail:
beatak129@wp.pl |
Strona www:
|
| Poszukuję informacji o Antoninie ur.1882 z domu Szewczuk z Rymacz. 4-krotnie zamężna zamieszkała w Jagodzinie, I mąż Paweł Szczygieł (dzieci Karol i Michalina), II mąż Goździur (chyba po ulicznemu),III mąż Porch (też prawdopodobnie przezwisko),IV mąż Rekuta lub Rykuta. Dzieci tylko z I małżeństwa, wychowywała licznych pasierbów. Miała 2 siostry: Katarzynę po mężu Niegoda i Michalinę po mężu Kołtun. |
|
Autor wpisu:
Agnieszka |
Data:
2013-02-26 10:22:47 |
e-mail:
grabosia78@wp.pl |
Strona www:
|
| Piszmy listy! Piszmy... czytajmy książki, szukajmy i wracajmy do swoich korzeni. Gdy przywołuję w pamięci lata dzieciństwa to nie mogę nie uronić łzy. Malują się obrazy moich rodziców, siostry, dziadków, kuzynów ...a wszystko takie baśniowe... Dziękuję że jesteście! |
|
Autor wpisu:
Jacek GAJ |
Data:
2013-02-05 22:59:09 |
e-mail:
jacekgaj67@wp.pl |
Strona www:
|
| Jestem pod wrażeniem budowy, a przede wszystkim treści strony. Czytając można się przenieść wirtualnie w minione czasy, a warto i trzeba popularyzować taką twórczość oraz kultywować pamięć. To obowiązek nas wszystkich. |
|
Autor wpisu:
Stanisława Węgorek [Macegoniuk] |
Data:
2013-02-02 15:01:13 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| Za każdym razem kiedy wchodzę na stronę Rymacz czuję się bardzo szczęśliwa.Mogę choć na chwilę zaspokoić swoje myśli tak ciekawymi wypowiedziami oraz fotografie,które bardzo przybliżają w tamte tak bliskie mi czasy .Słowa uznania dla Pana Krzysztofa za wszystko . |
|
Autor wpisu:
Bogdan Drozdowski |
Data:
2013-01-21 21:08:01 |
e-mail:
bogdan.drozdowski@10g.pl |
Strona www:
|
| Witam serdecznie ! Poszukuję informacji na temat losów rodziny mojej śp. Mamy - Janiny Drozdowskiej z d. Cholewa, która jako jedyna z rodziny przeżyła pogrom osadników Kolonii Królewskiej, inaczej - kolonii Czmykos, położonej w gminie Bereżce, powiat Luboml, województwo wołyńskie. Do pogromu doszło 29.08.1943 r. Moja mama miała wtedy 12 lat. Zmarła w 2010 roku. Wiem tylko tyle, że w ramach akcji osadniczej, ok. roku 1935, jej rodzice, tj. Dominik i Franciszka Cholewa zd. Kosik zakupili kilka hektarów ziemi w w/w koloni. Dziadek postawił dom i zabudowania gospodarskie. Poprzednio mieszkali we wsi Siedliska k/ Fajsławic w woj. lubelskim. Jeśli dysponujecie Państwo jakimikolwiek informacjami - bardzo proszę o pomoc ! Z poważaniem - Bogdan Drozdowski. |
|
Autor wpisu:
Arkadiusz Kędzierawski |
Data:
2013-01-21 15:59:12 |
e-mail:
arkadiusz.kedzierawski@neostrada.pl |
Strona www:
|
Jestem pod wrażeniem twórczej pracy Panów Kołtunów, którzy potrafili połączyć tradycję ze zdobyczami techniki na chwałę Potomnych.
Gratuluję oryginalnej strony !! |
|
Autor wpisu:
SERGIUSZ |
Data:
2013-01-20 22:53:08 |
e-mail:
sergij32@gmail.com |
Strona www:
|
| WITAM SUPER STRONA CZENSTO JOM OGLIONDAM GRATULACJIE PANIE KRZYSZTOFIE POZDRAWIAM WSZYSTKICH Z UKRAINY Z PODKARPACKIEGO BORYSLAWIA |
|
Autor wpisu:
Irek |
Data:
2013-01-15 11:10:30 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| Pozdrawiam i gratuluję strony oraz pomysłu. Życzę dalszej wytrwałości w realizowaniu ambitnych planów. |
|
Autor wpisu:
Elzbieta z Oshawa |
Data:
2013-01-15 01:24:06 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| W tym Nowym 2013 Roku Panskim zycze wszystkim Rymaczanom i ich potomkom duzo zdrowia i Lask Bozych. Jednoczesnie z calego serca dziekuje Krzysztofowi za te wspaniala strone. |
|
Autor wpisu:
Krzysztof Puzio |
Data:
2013-01-13 18:30:29 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| Wspaniała praca, łezka się w oku kręci... będę tu zaglądał. |
|
Autor wpisu:
Łukasz z Karczmarzy |
Data:
2013-01-13 00:07:00 |
e-mail:
lukasz.cycak@gmail.com |
Strona www:
http://www.karczmarze.pl |
| Gratuluje strony, pasji oraz przede wszystkim chęci podtrzymywania kultury. Dziękuje za wszystko i mam nadzieje do szybkiego zobaczenia:) |
|
Autor wpisu:
FRYZJER |
Data:
2013-01-10 22:11:11 |
e-mail:
fryzjerchel@onet.eu |
Strona www:
|
| STAROPOLSKIEM ZWYCZAJEM JAM WPISU DOKONAŁ W KSIĘDZE OWEJ KTÓREJ HISTORYJI PIECZY SAM KRZYSZTOF PODTRZYMUJE ŻYCIE I Z CAŁEGO SERCA MU ZA WSZECH DZIĘKUJE I ZDROWIA WIELA MU ŻYCZĘ.JAROSŁAW.P |
|
Autor wpisu:
grażyna maria |
Data:
2013-01-08 22:40:19 |
e-mail:
grazynamaria90@yahoo.de |
Strona www:
|
| Wspaniała strona ,często ja odwiedzam.Moja rodzina także pochodzi z tych stron. Pozdrawiam Grażyna Maria |
|
Autor wpisu:
Ania J |
Data:
2013-01-07 16:08:26 |
e-mail:
|
Strona www:
|
Dzięki zaangażowaniu i pracy Krzysztofa mogłam oglądać i przeżyć wspaniały wieczór wspomnień, który przeniósł mnie do miejsc dzieciństwa mojej mamy, wujka i dziadków. Jagodzin, Rymacze czy Luboml to zaczarowane miejscowości za którymi tęsknią i wspominają w opowieściach moi bliscy, jak to ludzie byli razem, jak sobie pomagali, jak odwiedzali i wspólnie spędzali wieczórki. Święty Wieczór z Rymacz przypomniał ten czas wzajemnych więzi sąsiedzkich i biesiadowania. Krzysiu, cudowny i zaczarowany był to wieczór, świetna oprawa muzyczna a scenariusz na nowo przybliżył zajęcia ludzi jak to dawniej bywało. Gratuluję organizacji i dziękuję za piękne przeżycia. A kapela Karczmarze niech częściej wita w naszych stronach, bo muzycy maja ogromną wrażliwość, pasję i radośnie grają!
Pozdrawiam - Ania J. z mamą/ Hurbaneszyny- heheheh/ |
|
Autor wpisu:
Elżbieta |
Data:
2013-01-06 20:45:44 |
e-mail:
|
Strona www:
|
Święty wieczór kolędowania zwany" wieczorem z Rymacz" w przepiękny sposób przypomina obyczaje i tradycje bożonarodzeniowe w nadbużańskich wsiach XIX w. Kolędy,gwara, stare przysłowia ożyły po raz kolejny w zaszczytnym miejscu dworku" Pan Tadeusz."
Gdzieś tam na dnie duszy obudziły się wspomnienia....tamtych kolęd.....dzieciństwa nad Bugiem.
Dziękuję za wspólny wieczór. |
|
Autor wpisu:
Bogusława Sosidko-Androsiuk |
Data:
2013-01-06 20:30:40 |
e-mail:
dzidka5212@gmail.com |
Strona www:
|
| Chylę czoła przed autorami takiej strony,gratuluję pomysłu i trudu.Wszystkiego najlepszego w 2013 roku. |
|
Autor wpisu:
Czesław Buczkowski |
Data:
2013-01-06 17:30:48 |
e-mail:
czesbucz@op.pl |
Strona www:
|
| Bardzo szanuję takich ludzi, ktorzy lubią czytać ksiązki - bo sam je od dzieciństwa chłonę. Jeszcze większy szacunek należy się Panu za piękną i odpowiedzialną pracę, szczególnie w czasach gdy czytelnictwo książek nie jest zbyt modne. Podziwiam Pana i dziękuję za pański trud i piękne pomysły. Gdy pierwszy raz odwiedziłem (około 20 listopada 2012) - wirtualnie pański wyjątkowy Antykwariat, zostałem „przywitany” moją ulubioną pieśnią "Polesia czar". Bardzo mnie to ujęło, bo mimo, że nie pochodzę z Polesia, zauroczyła mnie ta pieśń jeszcze w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Pochodzę też z Kresów ale urodziłem się w województwie lwowskim pow. Rawa Ruska. Życzę Panu w Nowym – 2013 Roku DUŻO ZDROWIA, WSZELKIEJ POMYŚLNOŚCI W ŻYCIU OSOBISTYM I RODZINNYM, OSIĄGNIĘĆ W PANA TWÓRCZOŚCI ORAZ REALIZACJI PLANÓW ZWIĄZANYCH Z ANTYKWARIATEM. Pozdrawiam – Czesław Buczkowski, Bielsko-Biała, 06.01.2013r. |
|
Autor wpisu:
Krzysztof Kołtun |
Data:
2013-01-05 06:35:03 |
e-mail:
antykwariat_kresowy@o2.pl |
Strona www:
http://www.rymacze.pl |
| Za sławą "Świętego wieczoru z Rymacz" i chęcią ubogacania tradycji kolędowania z Wołynia, zwracam się z prośbą do Gości naszej strony - poszukuję starych kantyczek lub listków odpustowych, ze starymi pieśniami i kolędami z Kresów. Lub też pastorałek - od Waszych Babuszek, śpiewanych z serca.. / do nowych opracowań i druku/Ocalmy od zapomnienia - wołyńskie kolędy i pastorałki. Liczę i czekam na wieści. Krzysztof Kołtun |
|
Autor wpisu:
KRZYSZTOF |
Data:
2013-01-02 03:55:36 |
e-mail:
|
Strona www:
|
| POZDRAWIAM GORACO Z AMERYKI POLUDNIOWEJ |
|
Autor wpisu:
Jola |
Data:
2013-01-01 13:32:10 |
e-mail:
jolantabe1967@wp.pl |
Strona www:
|
| Wszystkim Rymaczanom, a szczególnie twórcom tej pięknej strony, życzę szczęśliwego roku 2013!!! |
|
Autor wpisu:
Anna |
Data:
2012-12-31 08:18:58 |
e-mail:
ana_m1@o2.pl |
Strona www:
|
Strona niezwykle wartościowa. Rodzina mojego narzeczonego (pradziadkowie i dziadkowie) pochodzą z Wołynia, więc temat nie jest mi obcy.
Życzę wszystkiego najlepszego w 2013 roku - i w życiu prywatnym i w dalszym rozwoju strony :) Pozdrawiam. |
|
Autor wpisu:
Agnieszka |
Data:
2012-12-30 20:35:00 |
e-mail:
grabosia78@wp.pl |
Strona www:
|
| Piękna nowa oprawa strony! Wszystkich Kresowian pozdrawiam serdecznie i życzę dużo zdrowia i pomyślności w nadchodzącym Nowym Roku! |
|
Autor wpisu:
Zenona Jasiurkowska |
Data:
2012-12-30 15:41:02 |
e-mail:
zeniajasiurkowska@interia.pl |
Strona www:
|
Witam serdecznie,
odnalazłam stronę o Rymaczach. Cieszę się i jest mi bardzo ciężko, bo niewiele znam historię mojej mamy - Heleny Ostapiuk z domu Stachniuk, która urodziła się w Rymaczach w 1931r (zm. w 1991r.). Jej ojciec to Piotr Stachniuk, a mama Bronisława Stachniuk (z domu Wiśniewska) - była drugą żoną mojego dziadka. Dziadek był kowalem. Mama miała rodzeństwo: Agnieszkę (córka pierwszej żony dziadka -Piotra) i braci: Kazimierza, Bolesława, Edwarda. Bolesława zamordowali Banderowcy (chyba w 1943r). Cała rodzina przeniosła się po wojnie do Rudy (powiat Chełmski), a moja mama na ziemie odzyskane - konkretnie do Legnicy około 1954r. Tam (tzn. w Legnicy) urodziłyśmy się my - córki: Czesława (1956) i Zenona (1959). Mama niewiele opowiadała o swojej rodzinie, myślę, że z wielu powodów. Niestety nic nie wiem o moich pradziadkach, ani ze strony dziadka, ani babci.
Czuję wielki sentyment i łączy mnie jakaś ogromna więź z tymi odległymi terenami i ludźmi, choć nigdy tam nie byłam.
Serdecznie pozdrawiam wszystkich potomków Kresowian
Zenona Jasiurkowska |
|
Autor wpisu:
grzegorz-jarek |
Data:
2012-12-26 20:28:22 |
e-mail:
j.gryciuk_42@vp.pl |
Strona www:
|
| ładna stronka ,tą historię ,którą napisałeś o Józefie Lewczuku to prawda znam ją od swojego dziadka Wiktora - kiedy mi to opowiadał to łzy płynęły mu jak grochy...pozdrawiam .... |
|
